Τα σημειωματάριά μου είναι το νήμα που διατρέχει όλη τη ζωγραφική μου ζωή· κάτι σαν φετίχ πια.  Από τα πολύ νεανικά μου χρόνια έχω πάντα ένα μαζί μου, στην τσέπη μου ή στην τσάντα μου.  Μόλις τελειώσει το ένα αρχίζω ένα επόμενο. Κρατάω σημειώσεις από διαβάσματα, συζητήσεις, σκέψεις αλλά και πάσης φύσεως πρακτικά θέματα.  Σχεδιάζω ή ζωγραφίζω τόπους ή αρχιτεκτονήματα.  Πρόσωπα ή τυχαία ευρήματα, όστρακα πραγματικά ή αρχαιολογικά.  Όταν βρίσκομαι σε αρχαιολογικούς χώρους ή μουσεία σημειώνω, σχεδιάζω ή αντιγράφω αυτά που με ενδιαφέρουν.  Τα ανοίγω και τα χαζεύω ή τα συμπληρώνω όταν ξεροσταλιάζω περιμένοντας σε δημόσιες υπηρεσίες, σε πολύωρα θαλάσσια, σιδηροδρομικά ή αεροπορικά ταξίδια, ακόμα και στο αυτοκίνητο, όταν δεν οδηγώ εννοείται. Ενίοτε καταγράφω και ημερολογιακές σημειώσεις ή παιδικές αναμνήσεις. Αποτυπώνω σκηνές της καθημερινής ζωής.  Τα θεωρώ τις «προσωπικές μου εκδόσεις», που σημαίνει ότι δεν είναι αυστηρά προσωπικά, αλλά είναι καμωμένα για να βλέπονται.

Επειδή κατά καιρούς τα σημειωματάρια περιέχουν σκέψεις και προσχέδια για έργα μου, έχω εκθέσει κάποια από αυτά σε διάφορες εκθέσεις μου.  Η πρώτη όμως έκθεση ειδικά αφιερωμένη στα σημειωματάρια με τίτλο «Das Buch, Die Schrieft, Das Bild» (Το βιβλίο, η γραφή, η εικόνα), έγινε στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού του Βερολίνου (Οκτώβριο – Νοέμβριο 2014) κατά την περίοδο που το διηύθυνε η Ελένη Βαροπούλου.