Η σχέση μου με τη ζωγραφική ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια. Από μικρός ταξίδεψα με την οικογένειά μου και γνώρισα μεγάλα ευρωπαϊκά μουσεία. Μαθητής ακόμα είχα αποφασίσει ότι ήθελα να γίνω ζωγράφος.

Στο διάστημα των σπουδών μου στη Σχολή Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου της Γενεύης (1964-1969) ανέπτυξα μια άτυπη σχέση με τη γειτονική Σχολή Καλών Τεχνών, στην οποία πήγαινα και σχεδίαζα από μοντέλο. Με τον καρπό αυτής της μαθητείας συμμετείχα σε διαγωνισμούς της σχολής μου το 1965 και 1967 στους οποίους μου απονεμήθηκαν αντίστοιχα το τρίτο και πρώτο βραβείο.

Την εποχή της δικτατορίας δούλεψα σε χαρτί σειρά έργων (σχέδια και ασπρόμαυρες μονοτυπίες) στα οποία προσπάθησα να συνδυάσω την πολιτική μαρτυρία της εποχής με στοιχεία διαχρονικότερα. Το 1968, με τη συνεργασία του Περικλή Κοροβέση και του Πέτρου Βλάσση, βασικών μαρτύρων στη δίκη κατά της χούντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), σχεδίασα την αναπαράσταση του βασανιστηρίου του φάλαγγα που περιελήφθη στο φάκελο του κατηγορητηρίου κατά της δικτατορίας.

Στη Μεταπολίτευση η πλημμυρίδα πολιτικοποιημένης «αντιστασιακής» τέχνης με οδήγησε να φυλάξω στο συρτάρι ό,τι είχα φτιάξει από το 1967 ως το 1974. Το 1980, στο πλαίσιο της ομαδικής έκθεσης 16 Βιβλία – 16 Απόψεις που οργανώθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών με επιμελήτριες την Ελένη Βαροπούλου και τη Βεατρίκη Σπηλιάδη, εξέθεσα τη μακέτα ενός τετραδίου σημειώσεων όπου με σχέδια, κολάζ, φωτογραφίες, λεπτομέρειες έργων κτλ. σε μορφή εικαστικού ημερολογίου, αποτυπώνονταν τα βιώματα της επτάχρονης δικτατορίας. Πολύ αργότερα, μόλις το 2006, εξέθεσα έργα εκείνης της νεανικής περιόδου στη γκαλερί «Άστρα» στην Αθήνα με τον τίτλο Μαρτυρίες 1965-1976. Πέρα από τη καταγραφή του κλίματος μιας εποχής, σε εκείνα τα έργα ανοίγουν όλοι οι δρόμοι που ακολούθησε η ζωγραφική μου μέχρι σήμερα.