Το 1991, ο Λευτέρης Βογιατζής μου ζήτησε να σκηνογραφήσω την Αντιγόνη του Σοφοκλή που εκείνος σκηνοθετούσε δίνοντας έτσι την καλύτερη διέξοδο στο μεράκι που ανέκαθεν είχα για το θέατρο.  Συνεργαστήκαμε δημιουργικά και καμιά φορά συγκρουσιακά πάνω από έναν χρόνο, σχεδόν σε καθημερινή βάση, για να καταλήξουμε μέσα από διαδοχικές λύσεις στο τελικό αποτέλεσμα.  Η πορεία αυτής της συνεργασίας απεικονίζεται διεξοδικά στις σελίδες του εικαστικού ημερολογίου που τηρούσα τότε και που ομοιότυπό του εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Άγρα» το 1994 με τίτλο Αντιγόνη: Περί την απεργασίαν των όψεων. Εκείνη η παράσταση της Αντιγόνης πιστεύω ότι ανήκει πια στη θεατρική ιστορία αυτού του τόπου και αποτέλεσε σταθμό στη σκηνοθετική ερμηνεία και την εικαστική προσέγγιση της αρχαίας τραγωδίας στο μοντέρνο θέατρο.  Ειδικά για τις ανάγκες του σκηνικού έσκαψα το πάτωμα του θεάτρου μέχρι να αποκαλυφθεί το χωμάτινο υπέδαφος.  Ακόμα, γκρέμισα τους σοβάδες στον τοίχο της σκηνής και έφτασα στην παλιά λιθοδομή όπου ζωγράφισα μια τοιχογραφία ελληνιστικού ανακτόρου και έστησα μια ιωνική πύλη.

Η τοιχογραφία διατηρήθηκε για χρόνια σε αυτόν τον τοίχο καλυπτόμενη από το εκάστοτε νέο σκηνικό μέχρι που, με εισήγηση δική μου, αποτοιχίστηκε από συνεργείο συντηρητών του Μουσείου Μπενάκη και η μισή συμπεριελήφθη στη συλλογή του μουσείου ενώ η άλλη μισή αναρτήθηκε στο φουαγιέ του θεάτρου. Έτσι έζησα την ενδιαφέρουσα έως συναρπαστική εμπειρία στην θεατρική αίθουσα, τον κατεξοχήν χώρο της ψευδαίσθησης, να παρατηρώ ένα συνεργείο συντηρητών –όπως αυτά που έχω δει να εργάζονται στις βυζαντινές εκκλησίες, σε αρχαιολογικές ανασκαφές ή καταρρέοντα νεοκλασικά– να αποτοιχίζουν τα σπαράγματα μιας ψευδο-αρχαίας, πλην πραγματικής, τοιχογραφίας και γιατί όχι αρχαίας ή νεοκλασικής, την οποία είχα ζωγραφίσει εγώ ή μήπως κάποιος μακρινός πρόγονός μου.

Φωτογραφίες από πρόβες της παράστασης: Σοφία Φραγκούλη