Η έκθεση περιελάμβανε τριάντα δύο έργα μικρών διαστάσεων, τετράγωνου σχήματος (35 Χ 35 εκ.) τα οποία απλώθηκαν στους τέσσερις τοίχους του ενιαίου χώρου στο ίδιο ύψος σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο σαν μια διακεκομμένη ζωφόρος. Ο τίτλος Εικονογραφίες υπογραμμίζει τον αφηγηματικό χαρακτήρα αυτών των μικρών, αλλά πυκνών έργων.

Η ελεύθερη γραφή, ο συνδυασμός διαφόρων μορφολογικών κωδίκων που μπορεί να θυμίζουν το πνεύμα του κολάζ, η αντισυμβατική αφηγηματικότητα αυτών των έργων θεωρήθηκαν από πολλούς σαν μια στροφή, μια αλλαγή πορείας σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη δουλειά. Στην πραγματικότητα τα έργα αυτά φιλοτεχνήθηκαν στη διάρκεια που ζωγραφίζονταν και εκείνα των δύο εκθέσεων της «Ώρας» (1982-1986) και κάποια προστέθηκαν τα δύο επόμενα χρόνια. Λειτούργησαν σαν μήτρες όπου κυοφορείτο η ποιητική ή σαν φυτώριο που φύτρωνε ο προσωπικός μύθος• αυτός ο ίδιος που λάνθανε κάτω από τις μεγαλύτερες παραστατικές συνθέσεις.

Οι τρεις λοιπόν αυτές εκθέσεις της δεκαετίας του 1980 καθόρισαν τους δύο πόλους του άξονα, πάνω στον οποίο θα εξελίσσονταν το έργο όλων των επόμενων χρόνων: παραστατικότητα και ποίηση.