Το καλοκαίρι του 2015 γίναμε μάρτυρες των φρικαλέων επιχειρήσεων του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους στην Παλμύρα.  Παρακολουθήσαμε ακούσια ομαδικές εκτελέσεις στο ρωμαϊκό θέατρο ως δημόσιο θέαμα, τον επίσης δημόσιο αποκεφαλισμό του αρχαιολόγου  Khaled Al Asaad καθώς και τη διαπόμπευση της ακέφαλης σορού του και την έκθεσή της στον ίδιο τον αρχαιολογικό χώρο.  Ακόμα είδαμε να εκτυλίσσεται μια ανελέητη καταστροφή αρχαιολογικών μνημείων παγκόσμιας ιστορικής σημασίας με την ίδια βία που αφαίρεσε ανθρώπινες ζωές.  Μια φωτογραφία, από τις λιγότερο βίαιες που κυκλοφόρησαν από αυτά τα συμβάντα, δείχνει ένα νέο μασκοφόρο μαχητή να διαλύει ανελέητα το κεφάλι ενός λίθινου αγάλματος με βαριοπούλα ενώπιον κοινού.  Έμψυχα όντα και ζωντανεμένη από το χέρι του τεχνίτη άψυχη ύλη.  Απανθρωπισμένες κομμένες κεφαλές και σπασμένα ανθρωπόμορφα πέτρινα κεφάλια θύματα της ίδιας τυφλής μανίας.  Σπατάλη ζωής, ευτελισμός αξιών, τραυματισμός και απαξία αισθημάτων, φίμωση ελευθεριών…

Όλα τα παραπάνω με τάραξαν βαθύτατα και με οδήγησαν στην απόφαση να τοποθετηθώ δημόσια με τα μέσα που εγώ διαθέτω –δηλαδή την τέχνη μου– στον ίδιο τον χώρο του μουσείου. Υπέβαλα λοιπόν μια πρόταση για εικαστική παρέμβαση στο Μουσείο Μπενάκη το οποίο ανταποκρίθηκε θερμά και άμεσα. Ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι πρόκειται για την πρώτη έκθεση-δημόσια παρέμβαση καλλιτεχνικού περιεχομένου που, από όσο μπορώ να γνωρίζω,  πραγματοποιήθηκε διεθνώς μέσα σε χώρο μουσείου. Έτσι, τον Ιούνιο του 2016, μάζεψα σε μια μουσειακή προθήκη αντικείμενα που ζωντανεύουν τις ώρες και τις μέρες που έχω περάσει τριγυρίζοντας κάτω από τον ανελέητο ήλιο της ερήμου στη μεγάλη κεντρική λεωφόρο των καραβανιών, στους αμμόλοφους με τους ταφικούς πύργους της Παλμύρας και τα εξέθεσα ανάμεσα σε ρωμαϊκά γλυπτά.  Συγκέντρωσα αντικείμενα-ευρήματα, γνήσια και κίβδηλα (πλην, πάλι γνήσια) και άλλα που κατασκεύασα κατά καιρούς όταν νοητά γυρόφερνα στη μαγική πολιτεία.  Στόχος μου ήταν η συγκεκριμένη μουσειακή προθήκη να «διεκδικήσει» μια θέση στο σύγχρονο μουσείο.  Το μουσείο κιβωτό μνήμης αλλά και τόπο αναστοχαστικής παρατήρησης και καλλιέργειας της ελεύθερης έκφρασης.  Εκεί που το παρελθόν αποκτά νόημα μέσα από το παρόν.  Για να αναρωτηθούμε όλοι ποιό  είναι λοιπόν αυτό το παρόν που γεννά μια τόσο τερατώδη παραφροσύνη.